Mustafa Kemal Yılmaz’a: Söz Uçar, Yazı Kalır!

SÖZ UÇAR, YAZI KALIR

Mustafa Kemal Yılmaz Öğretmenim, beş yıl olmuş aramızdan ayrılalı. Dün gibi özlüyorum sizi.

10 Mart günü kaç kişi gelecek bakalım Umurlu’daki gömütünüze. “Söz uçar, yazı kalır” bu sözünü ilk söyleyen siz değildiniz, Sümerler’di ama sizinle özdeşleşmişti. Sanki Mustafa Kemal Öğretmenimin sözü gibi olmuştu. Çevrendeki dostların hepsini yazmaya yöneltirdiniz. Aydın yöresindeki tüm yazarları yüreklendirir, kitaplarından alarak yazmalarının sürekli olmasını sağlardınız.

Darda olan gazete ve dergilere yardım ederdin. Aydın’ın “kültür babası”ydın, yardım almakta çekinceli davrananlara, “Mutluluk satın alıyorum ben çocuklar, sizlerle çok mutluyum” derdin.

‘Umurlu’dan Çıktık Yola’, ‘Atatürk Umurlu’da’, ‘Umurlu’da Bir zeytin Ağacı’ gibi bir çok kitabın vardı. Ama bu kitaplar para ile satılmaz, dostlarına armağan edilmek üzere bastırılmıştır. Şiir kitabının adı da “Umurlu Çiçekleri”ydi.

Sizin Ankara’dan kaçıp buralara neden geldiğinizi ben çok iyi anlıyorum. Ölmeye gelişini de biliyorum. Ödün koptu, Ankara’da ölürüm de uzak gördükleri için Umurlu’ya getirmezler diye korktun. Toprağına o denli sevdalıydın ki…

Bir gün Ankara’ya yanına gelmiştim de erkenden TBMM’sine götürmüştün. Meclis binasının girişinde milletvekilleri iki sıra olmuş, bekliyorlardı. “Ne olmuş Hocam?” dediğimde “Bunlar milletin vekilleri değil, başbakanın kulları, başkanlarına yağ çekecekler. Bizi halk seçtiği için biz genel başkanın kulluğunu yapmazdık. Milletin vekilliğini yapardık” demiştin.

Atatürk’e ve ulusal değerlere karşı çok duyarlıydın. İngiltere’de ateşelik yapmış, Fransa’da okumuş biri olarak; “Ulusal değerlerini sahip çıkmayan uluslar, uluslar arası toplantılarda da saygı görmezler. Kendini, ulusal değerlerini sahip çıkmayan kişi ve uluslar da saygınlığını yitirir!” derdin.

Çocukları, gençleri nasıl da severdin. Biraz önce Aydın Merkez Fatih Mahallesi muhtarı Yıldız Hanım arardı. Benim Aydın Mücadele gazetesindeki sizinle ilgili yazımı okumuş, çok etkilenmiş. Sizinle tanşamamanın üzüntülerini bildirdi. Siz de ağlardınız ya, ben de bu günlerde çok sulu gözlü biri oldum. Konuşurken tutamadım gözyaşlarımı. O kadar güzel şeyler söyledi ki sizin için…

Bugün düşüme de girdin, çok mutluydun, elini omuzuma koyarak; “Sakin ol, üzülecek bir şey yok, yükün ağırlaştı diye mi üzülüyorsun?” diyerek gülümsüyordun. Uyanınca düşündüm; gerçekten ben neden ağlıyorum. Yalnızlığıma mı? Çaresizliğime mi? Sizin gibi bir güzel insanın boşluğuna mı? Belki de tümü, ağlaya ağlaya yazıyorum bu yazıyı da…

Sizin kitaplarınızın başında yinelenen bir deyişiniz vardı. Sık sık da söylerdiniz. “Kimi çoktan gitmiş, kimi eğik, kimi yan yatmış, kiminin kırıkmış başı… Kitaplar ise dimdik ayakta, Kitaplar en dayanıklı mezar taşı…”

Yarın kitaplarını da dağıtacağız halka. Belki merak edersin, yarınki sizin cenaze proğramı şöyle: Saat 9.30’da bayrağa sarılı tabutun Aydın-Üniversite hastanesinden alınacak saat 11’de Bey caminin önünde olacak. Sevenlerinle kucaklaşacaksın orada. Öğle namazından sonra o çok sevdiğin Umurlu çiçeklerinin açtığı mezar yerine, hani “Toprak Soyu” şiirinde belittiğin gibi… Mezar taşının üzerine- büyük bir olasılıkla- Mustafa Kemal Yılmaz Doğumu: 1921, Ölümü: 10.3.2013 Ruhuna Fatiha, diye yazılacak. Ve oradan senin en son yemek yediğin Uğur restoran’a gelinip taziyeler yapılacak. Oğlun Hasan bugün geliyormuş Aydın’a, kızın Nur Avusturalya’daymış bakalım yetişebilecek mi?

Siz o denli güzelsiniz ki yıldız yıldız gözlerinizle gülümsüyorsunuz bizlere… En son telefonla konuştuğunuzda; “ Etem dergide yazını okudum, çok güzeldi. Yeni kitap var mı? Yazmaya devam, öğretmenliğe devam. Böylesi bir ülkenin öğretmeni ben emekli oldum, diyerek kahve köşelerinde zaman öldürmemeli. Öğretmenin emeklisi olmaz,” diyordun. Hâlâ kulaklarımda çınlıyor sesin.

Üç gündür sersem tavuk gibiyim. Sizinle ilgili birşeyler yazmaya çalışıyorum ama dereden tepeden… Çok çaresizim öğretmenim… Sözlerimi sizin çok sevdiğiniz bir şiirinizle bitirmek istiyorum.

TOPRAK SOYU

Bir küçücük bağım olsa derim,

Toprağı sıcak ve yumuşak.

Bereket, buram buram tütse

Daha ne isterim.

Bir dönüm ya da yarım,

Kuşlar uğrasa ağaçlarıma

Onlara kendi elimle yuva yaparım.

Daha ben uykuda iken,

Güneş; itip kapımı, girse içeri,

Otlar, böcekler cümbüşte,

Bir görmelisiniz çiçekleri….

Bir toprağım olsa derim,

Şöyle bir avuç, el kadar.

Ya da bir adam boyu.

Çağırıyor albenisi toprağın,

Neylersin, benimkisi toprak soyu…”

Dediklerin bir bir gerçekleşti Mustafa Kemal öğretmenim. Her şey gönlünce oldu. Gülümsüyorsun mavi göklerde. Unutma ne olursun, yine gir düşlerime…