Aşkın Bittiği Yerde…

AŞKIN BİTTİ YERDE…

Cahit Sıtkı Tarancı demiyor mu: “ Ölüm herkesin başında, uyudun uyanmadın olacak.” Ölüme çare olmadığına göre, yaşamı anlamlandırmaya bakmalı insan. Victor Hugo’nun, “Ölüm bu; ne hükümdar tanır ne soytarı, herkesi aynı iştahla yutar” diyor. Ölüm bu denli gerçekken neyimizi paylaşamıyoruz biz. Bu hırs, bu açgözlülük niye? Savaşlar, dünyayı ve insanları yok eden ölüm makineleri niye? Doğanın dengesini bozucu, cenneti cehenneme çeviren bu aymazlıklar…

Alfred Nobel, dinamit patlayıcı maddesini bulduğu zaman çok sevinmiş. Aşılmaz dağlar patlatılarak insanlığın ulaşımı klaylaştırılacak diye. Ama olaylar onun istediği gibi gelişmemiş. Dinamit, savaşta, toplu katliamlarda kullanılıp, çoluk çocuk, genç ihtiyar insanlar öldürülünce Nobel, böylesi bir maddeyi bulduğu için çok üzülmüş. Tüm kazancını, barış için, insanlığın yaralarını sarmak için çalışan, bu alanda kitap yazan, buluş yapan insanlara bırakmış. Nobel barış ödülü de böylece ortaya çıkmış.

Dünyadaki insanların en zekisi kabul edilen Albert Einstein de atomu buduğunda çok sevinmiş ama sevinci kursağında kalmış. İnsanlığın yararına olacağını düşündüğü atom, bomba olup Japonya’da binlerce canlıyı, çoluk çocuğu öldürdüğünü görünce büyük bir pişmanlık duymuş. Kızına yazdığı mektupta acısını dillendirmiş.

“Bilimin açıklayamadığı son derece kuvvetli bir güç var. Bu güç herkesi kapsıyor ve yönetiyor , evrenin çalışmasını sağlayan her olgunun arkasında bile o var ve henüz bizim tarafımızdan tanımlanamadı. Bu evrensel güç SEVGİDİR. Bilim insanları, evren için birleşik bir kuram ararken, görülemeyen en kuvvetli evrensel gücü unuttular.

Sevgi Işıktır, onu alıp verenleri aydınlatan. Sevgi yer çekimidir, çünkü insanların birbirine çekim hissettmelerini sağlar. Sevgi kuvvettir, çünkü bizdeki en iyiyi çoğaltır, ve insanlığın kör bencilliklerinde tükenmemesine izin verir. Sevgi için yaşarız ve ölürüz. Sevgi Allah’tır ve Allah sevgidir.”

Anadolu hümanisti Koca Yunus: “Sevelim, sevilelim,” derken evrenin gizini belirtiyor. Sevdiğimiz, sevildiğimiz kadardır yaşantımız. Kentin pis kokularından, kavgalarından dağlara doğru hızla ilerliyor ömür treni. Gizemli yollardaki bir bilge gibi. Son uçurumun eşiğindesin, dağ gölgesinde dağ tanır seni. Yorgun kartalın gözü dağlarda ama kim yolcu kim hancı hiç belli değil. Çiçek ayı kucak açsa da bahara, insanın zulmü karartır güzel günleri.

İnce yerinden bir bulut kırılır, ay döner yanar, fitilli bir lamba olur içinde. Bir kıvılcım çakar, yıldızlaşır gözlerin. Bir bakmışsın Samanyolu’nda yıldız yıldız düşlerin. Işıl ışıl mavilikler okşarken bizi. Bir sıcaklık yayılır damarlarına, paylaşmak, bölüşmek tüm güzelliği…Şair Dosttum Bülent Güldal: “Aya baktım, ağlıyordu. Barut kokan sabaha,” diyordu güzel dizelerinde. Kaderi bana benzeyen kır çiçekleri gibiyim, açıyorum kırda, bahçede…Sevgi ekmeye çalışıyorum. İstiyorum ki sevgi ayrık otu gibi yayılsın; kini, nefreti, açgözlülüğü yok etsin…

Etem ORUÇ