Şehitler de Ölüyor!

ŞEHİTLER DE ÖLÜYOR

Her şehidimizin cenaze töreninde hep bir ağızdan bağırıyoruz ya; “ Şehitler ölmez, vatan bölünmez,” diye şehitler de ölüyor. İstiklâl Marşı’mızın yazarı Mehmet Akif Ersoy;” Sahipsiz vatanın batması haktır,/ Sen sahip çıkarsan batmayacaktır,” diyor. Bir düşünür,” Yazarlar, eserleri basılmayıp okunmadığı zaman ölürler,” diyor. Şehitler de kanı yerde kaldığı, unutulduğu zaman ölüyorlar.

Bugün 29 Ekim, Cumhuriyet Bayramı’mızın kutlanmamasının burukluğu içinde Nazilli Atatürkçü Düşünce Derneği’ndeki gençler ve yöneticileriyle Beyerli Köyü’ne gidiyoruz. Çukurca’da şehit düşen Mehmet Çetin’in annesine, babasına, mezarına ziyaret için. Yol kenarındaki nar, incir ağaçlarının yaprakları sararmış, zeytinler hüzünlü. Serviler selam duruyor şehitlere. Bulut gitmiş, gözyaşları kalmış yüreklerde. Hiç kimse konuşmuyor otobüste…

Bozdoğan yolundan Arpaz’a sapıyoruz. Sonra sağa dönerek Beyerli Köyü’ne doğru giderken yol kenarına asılan ayyıldızlı, Atatürklü Türk bayrakları bize yol gösteriyor.  Şehit kanıyla renklenmiş, şehit kokan al bayraklar. Şehidimiz Mehmet Çetin’in evine, mezarına kadar arabanın rahat gideceği yol da yokmuş. Cenazenin geleceği gün dozerler gelip yol açmış. Biraz da asvalt dökülmüş…

Önce Şehit Mehmet Çetin’in baba evine gidiyoruz. Karıncalı dağın yamacına taşlardan yapılmış eski  bir köy evi. Bahçesinde en az yüz yıllık bir zeytin ağacı. Evin önüne Türk Bayrağı ve şehidin çerçeveli bir resmi asılmış. Köyün muhtarı ve şehidin babası Bekir Çetin karşılıyor bizi. Anne bir plastik sandelyede oturuyor. Bir heykel, bir kuru dal gibi. Kaşı dağlara kilitlenmiş gözleri, oğluyla buluşuyor besbelli.

Baba, bir gün önce şehit için dökülen lokmalardan getiriyor. Bir tabağın içinde de sızgın bal. “Oğlum çok severdi arıları. Gelir gelmez arılarına bakmaya giderdi. Onun kovanının balları bu,” derken boğazı düğümleniyor. Sessizce süzülüyor gözyaşları… “Bu topraklar kutsal topraklar, bir değil bin can veririz gerektiğinde de, insan üzülüyor. Hiç şehit cenazesi gitmiyor zengin evine,” yutkunuyor. “Çoğunun çocuğu ya evinin dibinde ya da uyduruk bir raporla bitiriyor askerliği. Bu yurt hepimizin değil mi?”

Bu sözleri işitirken gazetede okuduğum bir haberi anımsıyorum. Şehidin babası, yürek acısıyla, öfkeli sözleriyle başbakana hakaret etti diye mahkemeye verilmiş, on bir ay ceza almış, tutukevinde yatacakmış. Hey gidi şehit anası hey, eşini de yaslanamayacaksın, nasıl dayanılır bu acılar. Kuşadası mezarlığına gitmiştim. Türk bayrakları asılı mezarlara baktım. Şehidin biri gömülmüş, dört gün sonra da annesi dayanamamış ayrılığa oğlunun yanına o da gömüşmüş…

Sadece cephede askerler şehit düşüp ölmüyor. Anneler, babalar, sevgililer, çocuklar da ölüyor. Bu yurt için canlarını genç yaşta veren şehitlerimizin çocuklarını, eşini, anne ve babasını ne kadar sahip çıkıyoruz acaba? Acılar paylaştıkça azalır derler ama cenaze törenine bir çelek göndermekle doymuyor bebeler.

Atatürk, Kurtuluş Savaşı’nda şehit düşen efelerin, askerlerin çocuklarını bulup yardım ettirmiş, okutmuş Atatürk. Devlet adamlığı ülke sınırları içindeki tüm sorunlara sahip çıkmaktır. Celal Bayar: “ Paşam benim Gökçen Efe’ye sözüm var. İzin verin de onun çocuklarıyla ben ilgileneyim,” diyor. Cephede şehit olan Gökçen Efe’nin çocuklarını sahip çıkıp okutuyor. Torunları bugün İstanbul’da beyin cerrahı olarak memlekete hizmet veriyorlar. Olanaklar sağlanırsa yörük çocukları da okuyor. Ve bu yurdu herkesten çok sahip çıkıyorlar.

Şehidimizin mezarına uğrayıp dua ediyoruz. Gelen çelenkleri rüzgar savurup atmış. Cenaze günü de buradaydım. Hayvan dediğimiz inekler, koyunlar, köpekler, tavuklar bağrışıyorlardı. Kocaman şehirlerde oturan varsıllar paralarını sayarken çocuklar ağlıyordu.

Hayyam: “ Bulut gitti çiği kaldı çimende” diyor. Bu yurt bu güzel yurt bizim yurdumuz, her yanından yaralar almış. Her gün bir acıyla uyanıyoruz. İçimiz parçalanıyor. Bir şey yapamadığım için insanlığımdan utanıyorum. Ya o Van depreminde yitirdiğimiz gencecik seksene aşkın  çiçeği burnunda öğretmenlerimiz, bebelerimiz… Tümü ışıklar içinde yatsın! Demek kolay da bu yurdu elbirliğiyle bu belalardan kurtaramazsak şehitlerimizin kemikleri sızlayacak bu topraklarda…

31/10/2011-Nazilli

Etem ORUÇ