Benim İlkbaharım EYLÜLdür!

BENİM İLKBAHARIM EYLÜLDÜR

Ben her bahar yeni umutlara doğarım. İlkbaharımda; hayallerimle, hedeflerimle, kavgalarımla yeniden hesap görürüm.

Meslek yaşamımın ilkbaharı hep gerçek ilkbaharla çelişmiştir. Çünkü benim mis kokulu çiçeklerim hep eylülde tomurcuk olur; ekimlerde, kasımlarda çiçek açar; ortalığa enfes kokular saçar.

Mini minnacık yavrularım hep eylüllerde doğar. Etrafım eylülde yeni giysilerini giyer; yemyeşil olur, rengarenk güllerle, çiçeklerle donanır. Göçmen kuşlarım eylülde gelir yuvalarına. Bahçelerim şen şakrak; kızlı erkekli yavru sesleriyle çınlar eylülde.

Dertlerimi unuturum, yüzümde gülücükler açar, gözlerimin içi güler eylülde. Tanışma, kaynaşma, buluşma, dostluk, kardeşlik eylülde başlar. Hakkın, hukukun, yardımlaşmanın, eşitliğin, paylaşmanın temeli atılır eylülde. Çıkarsız, yalansız, hilesiz, hurdasız; en masum, en temiz yürekler; umutla bakar gözlerimin içine. Yani benim ilkbaharım eylüldür.

Hazirandan sonra baharı bekleyen martılar gibi beklerim eylülümü, ilkbaharımı. Zamanı durdurmak ne mümkün özlemle beklediğim eylülüm gelirrr çatar. Ama bu vicdan varken uzun sürmez ilkbaharım. Bu mutluluğu yaşarken; baharı anlamadan, yaşamadan, tatmadan sıcaklar bir anda kavurur yaza döner ya! Hıh işte, öyle bir anda yangın yerine döner yüreğim. Umutlarım, hayallerim, hedeflerim yara alır; öfkeye, isyana, kavgaya döner.

“Hocam çocukların malzemesini alacak param yok, öbür aya alsam olur mu?” Diye ezile büzüle derdini anlatan veliyi duyunca; sararmış yaprak olurum. “Okul tişörtü, ayakkabısı yok günlük elbise ve terlikle göndersem! ay başında alacağım” diyen veliyi duyunca yaprağın sıkı sıkıya bağlandığı, beslendiği dalından düştüğü gibi düşerim dalımdan.

“Beslenme listesindeki yiyeceği alacak durumum yok yerine ot kavurması koysam!” diyen çaresiz anayı duyunca dallarım kırılır eylülde. “Öğretmenim babamın parası yoktu malzemeleri alamadık!” deyip çaresiz gözlerle bakan öğrencimin sesini duyunca köklerim kurur taa dibinden. “Evimizde yiyecek yoktu, annem kahvaltı hazırlayamadı öğretmenim; kahvaltı yapmadım!” diyen yavrumu duyunca ellerinde baltalar 5-10 kişi her tarafımı kırıyor hissederim eylülde. Yani baharı görmeden yaza geçer cayır cayır yanarım eylülümde, ilkbaharımda.

Yanlış anlaşılmasın, çok fazla bir malzeme de istemem. İstediğim: 80 yaprak kareli defter 1 adet, 60 yaprak kareli defter 1 adet, 60 yaprak çizgili defter 1 adet, sözlük, kurşun ve kırmızı kalem, imla kılavuzu, cetvel pergel takımı. Defter ve kitaplarımızı kaplayalım. Geçen yıldan kalan tüm eşyalarımız kullanacağız.

Abilerimizin, ablalarımızın eski giysileri ile büyüdük, onların defterlerini silerek yeni defter yaptık kendimize. Ama biz böyle yaparken; “Canım ben çocuğuma on teelelik tişört giydiremem ayol” diyenlere ne demeli? 3 defter, 2 kalem, bir silgi, bir tişört, bir ayakkabı almak için kafasını elleri içine alanlara karşı 15 – 20 bin lira ödeyerek özel okullara gönderenlere ne demeli?

Öğretmeni tahsildar, veliyi müşteri görüp; okulun kırtasiye, temizlik, güvenlik ve hizmetli giderlerini kayıt ve bağış adı altında; ayakkabı alamayıp terlikle gönderen, sarella ekmek bulamayıp ot kavurmasından beslenme koyan yoksul halkın üstüne yükleyen okul yöneticilerine ne demeli? Hele hele kendi okuluna bir top kağıt göndermeyip özel okul için öğrenci başına 5-6 bin liraya kadar teşvik veren koskoca devlete ne demeli?

Tüm bunlarla cebelleşirken belleğimde; aylar, yıllar, mevsimler kayboluyor. İlkbaharım bitiyor, vicdanlar merhametler çıkıyor ortaya. Dönüyorum vicdanlara! Vicdanlarımız da, vicdanım da: “Benim baharımdan çalıp ikinci bahar yaşayanlara, hakkımı helal etmiyorum. Zehir zıkkım olsun, Zehir zıkkım olsun, Zehir zıkkım olsun ” diyor.

Duydunuz mu? Zehir zıkkım olsun…