Hep Bahar Olsa…

HEP BAHAR OLSA

İlkbahar geldi mi depreşir yaralarım. Duramam durduğum yerde, atarım kendimi kırlara, bayırlara… Kır çiçeği desenli bayırlar, kuzular, oğlaklar…

Ak pak çiçek açmış akasyalar, “Akasyalar açar iken” şarkısı ilk gençlik yıllarımı anımsatır. Ne günlerdi o günler… yüreğim kanat açmış kucaklıyor güneşi… Kaçamak bakışlar, yürek hoplatan gülümsemeler, el sallamalar.. “El sallama ardımdan, el et, el et.. Sakın ağlama ardımdan, dönerim elbet.” Özcesi sürgün veren her şey umut olur yüreğime, bahar gelince…

Bahar gelince başımı alıp gidesim gelir kırlara, renklerin kardeşçe kucaklaştığı bayırlara. Kırlangıç kuşu gibi süzülmek bağlara, bahçelere, sulara. Dizeler dudaklarında, buluşmak ak köpüklü çağlayanlarla. Coşmak, bağıra bağıra türküler söylerken yankılarını duymak Karıncalı Dağdan. Kumruların sevişerek yuva kurduğu, karatavuk kuşunun bülbüle döndüğü, her şeyin sevdaya bulanarak inceldiği güzel günlerdir bahar…

“Bahar gelmiş neyliyem, neyliyem bahar yazı, sen olmayınca,” dese de Karacaoğlan Nazilli sokakları turunç, limon, portakal kokuları boyadı mı duramazsın durduğun yerde. Kanın kaynar damarlarında. Hele bahçelerdeki çingene pembesi şevtali çiçekleri… Badem çiçekleri yemyeşil yapraklar arasına saklanarak çoktan çağlaya dönüştü. Kış boyunca çırılçıplak uzanan incir dalları yapraklanınca el sallamaya başladı. Haziran, Temmuz, Ağustos derken koyunlarında büyütüp, ballandırdıkları incirleri sunarlar sevecen insanlara… “Buyurmaz mısınız?”

Ağaçlar sürgün verip boy atarken, börtü böcek kıpır kıpır duramazken yerinde, ben koşarım köylerin tozlu yollarına, toprak kokan tarlalarına… Menderes Nehri kıyısındaki söğüt ağacı dibinde terlemiş Karacasu teştisinden soğuk su içmeye. Atça’da çileği tarladan, Umurlu’da eriği dalından koparmaya, Kuyucak’ta arıların vızıl vızıl dolaştığı portakal bahçelerine uzanmaya…

Kuyucaklı Yusuf’un yazarı Sabahattin Ali canlanır gözlerimde. Atçalı Kel, Yağdereli Sinanoğlu, Sultanhisarlı Kadıoğlu, Salavatlı Sancaktarın Ali, On beş yaşında Çiftlikli Kübra, İmamköylü Çete Ayşe, Yörük Ali, Demirci Mehmet Efe…. Bu topraklarda haksızlığa, baskıya, zulme başkaldıran aslan yürekli, onurlu insanların seslerini duyumsarım. Baltaköylü kadınların; “Vurun yiğitlerim vurun; bu vatan, ölümü göze alırsanız kurtulur!” deyişleri ürpertir yüreğimi.

Kırıldığın yerden sürgün verip yeniden dal budak olmaktır yaşamak. Ege’nin masmavi sularında her gelen dalgayı kucaklayan ada olmaktır. NYSA kentinin gizemli perileriyle sevişmek, ateşli gecelerin sabahında güneşi karşılamaktır yaşamak. Aşk ile titreyen yayla çiçeklerini sabahın büyülü saatlerinde okşamak, renklerin kardeşliğini bozmadan, umut trenini yıkmadan, doğa ananın kucağına uzanmaktır..Doğa ananın sunduğu her şeyi, zarar vermeden, yetri kadar alıp tüketmeden, paylaşmasını bilip hoşgörülü olmaktır yaşamak…

İnce yerinde bir bulut kırılır içinde, ay döner yanar, fitilli bir lamba olur. Bir bakmışsın Samanyolu’nda yıldız yıldız düşlerin, ışıl ışıl sonsuz mavilikler. Umutların parlayıp söndüğü yerde, yürek yakan türküler avutur beni.Ve yeryüzünün aydınlığı. Bir sıcaklık yayılır damarlarıma, paylaşmak, bölüşmenin güzelliği. Ufak tefek ayrılıklar hep olacak, sevgi, hoşgürü ve paylaşmak, evrenin en sihirli sözcüğü…