Kilit Taşı ve Dev Aynası!

KİLİT TAŞI VE DEV AYNASI!

Bir toplumun yapısı, yaşam biçimi, üretim-tüketim ilişkileri gelişen, yerleşen dünya görüşü doğrultusunda şekillenir. “Bu ilişkiler günün koşullarına göre değişebilir. Ama o topluma kişilik kazandıran saygı, iyilik, güzellik, doğruluk, yardımlaşma, sevgi, hak-adalet, bilgelik gibi ögeler değişmez. Bu değerleri değişen, ya da sahip olduğu bu değerleri ortadan kaldırılan bir toplum birden bire yıkılır.” (1) Saydığımız bu değereler o toplumun temel taşlarını oluşturur. Adalet, temel taşların en önemlisidir ve “kilit taşı” görevini üstlenmiştir… Adaleti ortadan kaldırırsanız, toplum yapısı kendiliğinden çöker.

Türk Ulusu Müslümanlığı kabul ettiği günden günümüze, İslamiyet’in birçok değerini benimsedi, özümsedi, Orta Asya’dan getirdiği değerleriyle harmanladı. Yeni örfler yarattı. Harmanladığı bu değerleri yaşamında rehber edindi…

“Sosyologlara göre örfler, adetler, gelenekler bir halkın yaşamını biçimlendiren, onun doğa ve toplum içindeki davranış şeklini belirleyen sosyo-psikolojik mekanizmadır.”(2) Bu olguyu görmezden gelmek, toplumu zorla dönüştürme çabasına girmek, toplumsal yapıya büyük zarar verir…

Türklerin Anadolu’ya yerleşerek kurduğu Osmanlı imparatorluğunda yönetim, 600 yıl tek kişiye verilmiş ve toplum tek kişi tarafından yönetilmiştir… Tek kişi yönetimi adil olmaktan çok uzaktır. “Padişahın küçük bir öfkesi birkaç vezirin, birkaç paşanın boynunu vurmaya yeter de artardı. Böylesine bir toplumda bütün işlerin inançla, doğrulukla, sevgiyle, saygıyla, adaletle yürütüldüğünü düşünmek, bu düşünceyi geçerli kılmak için kanıt aramak, boşuna emek tüketmektir. Öfkelenen padişahın, başını keserim dediğinde ona karşı çıkacak, engelleyecek bir güç, bir yetki ve yetkili bir kurum yoktu.” (3)

Osmanlı Devletini idare edenler, başta padişah olmak üzere “Arab’a, Acem’e özenmeyi bir uygarlık atılımı saydılar. Türk örfünü, dilini bir kenara ittiler, bunun sonucunda Arap-Acem-Türk dillerinden oluşan yapay bir dil ortaya çıktı. Uygarlık yaratmada başlıca etken olan “dil bilinci” yeşerecek, gelişecek bir ortam bulamadı.” (4) Toplum, tek adam rejimine mahkûm edildi, geri bırakıldı ve hakkını arayamaz hale getirildi…

Osmanlı devletinin yıkılmasından sonra yerine kurulan Türkiye Cumhuriyetinin kurucuları tek adam rejiminin sakıncalarını gördüklerinden, Demokratik Parlamenter sistemi ve kuvvetler ayrılığı ilkesini benimseyerek laik cumhuriyet rejimini kabul ettiler. Devletin kurucuları inançları doğrultusunda 23 Nisan 1920 de Türkiye Büyük Millet Meclisini kurdular ve yönetimi gerçek sahibi olan halka verdiler…

“İnanç sistemi kültürleşmenin, belli bir kültüre tabi olmanın en güçlü aracıdır. Tarihte din, insana ve topluma bir yaşam ve davranış çerçevesi çizmiştir. Fakat dinden kültüre eklenen değerler ve davranışlar da değişir. Gerçek hayatta değişmez bir dogmatik İslam, bir de gerçek, tarihi bir İslam vardır. Anadolu’da Türkmen öz kültürü ile İslam kültürünün kaynaşması yeni oluşumlara vücut vermiştir. Bazı sosyologlar, Türk kültürünü İslam din kurallarının etkisinden söküp atmanın mümkün olmadığını ileri sürerler. Buna da bayramları, mevlit cemiyetlerini, ana-baba, ev-ocak adabını örnek olarak gösterirler. (5) Bu tespit bize göstermektedir ki, din kuralları Türkler için sadece dini bir ödev değildir. Bu kurallar, Türk örfüyle harmanlanarak, aynı zamanda yaşam biçimini oluşturmuştur…

“Halk arasında olup bitenleri, halkın yaşamına geçen görenekleri sadece din taassubu olarak algılamak, anlatmak, tanımlamak idare edenleri doğru önlemler almaktan alıkoyar. Bu sosyal olgunun niteliğini sosyoloji ilminin ışığı altında değerlendirmek zorundayız. Bu gerçeği, dini siyasi maksatla kendi amacı doğrultusunda kullanmak isteyen politikacıdan önce görmek zorundayız.”( 6)

Egemenliğin bir kişiden alınıp, gerçek sahibi halka verilmesi sonrasında egemenlik, “Anayasanın koyduğu esaslara göre yetkili organlar eliyle kullanılmaya başlamıştır. Egemenliğin kullanılması bir kişiye, zümreye veya sınıfa bırakılamaz” (7) İlkesi getirilmiştir. İlke gereği ülkeyi, seçilmiş ve atanmış yöneticiler halk adına, yaslarda belirtildiği şekilde vekâleten yönetirler. Yöneticilerin yetkileri, görevleri anayasa ve yasayla belirlenmiştir. Yasanın dışına çıkamazlar. Güçler ayrılığı ilkesi, onların keyfi davranmalarına izin vermez…

Türkiye Cumhuriyetinin kuruluş felsefesi, tek adam rejimin izin vermez. Yüzyıla yakın süredir uygulanmakta olan Cumhuriyet rejimi halk tarafından benimsenmiş ve kökleşmiştir. Bu rejimi değiştirme çabaları beyhude çabalardır, halkımıza yarardan çok zarar getirir, artık bunun bilincine varmalıyız… Cumhuriyet rejiminin neden değiştirilmek istendiğini, neden karşı çıkıldığını ayrı bir yazı konusu olarak ele alacağımdan burada üzerinde durmuyorum.

Cumhuriyet rejimi, ülkenin yönetim kademesinde görev alacak bürokratlarda liyakat esasını benimsemiştir. Son yıllarda devlet idaresinde liyakat esası terk edilmiş, bürokrasi iktidara yakın liyakatsiz kişilere teslim edilmiştir. Liyakatsiz idareciler, bunlara her kademedeki seçilmişleri de dâhil edebiliriz, ele geçirdikleri gücün sarhoşu olmuşlar, hak, hukuk, adalet ve yasa tanımadan “ben ne yaparsam doğrudur,” mantığıyla hareket etmeye başlamışlardır…

Onlar, ellerine geçirdikleri kamu gücünün büyüsüne kapılıp kendilerini “dev aynasında” görmeye, küçük dağları ben yarattım demeye, halkı küçük görmeye başladılar… Oysa onları seçen, iktidara taşıyan halktı. Halkın onları oradan tekrar alaşağı edebileceğini akıllarına bile getirmediler.

Ellerindeki gücün gerçek sahibinin Türk Halkı olduğunu unutanlara şunu hatırlatalım! Eskilerin deyimiyle, “böbürlenme padişahım senden büyük Allah var.”

KAYNAK:

1-İsmet Zeki Eyüboğlu, Şeyh Bedreddin ve Varidat. S.17

2-Halil İnalcık, Kuruluş ve İmparatorluk Sürecinde Osmanlı. S. 132

3-İsmet Zeki Eyüboğlu, Şeyh Bedreddin ve Varidat. S. 19

4-age. S. 28

5-Halil İnalcık, Kuruluş ve İmparatorluk Sürecinde Osmanlı. S. 132

6-age. S. 132

7-Anayasa 6. Madde.