Ne Senden Vazgeçeriz, Ne de Eserinden!

Sabırla bekledim var oluşumuzun 95. Yıl kutlamalarının öncesini, kutlanılışını ve sonrasını. Alışkanlık haline geldi son zamanlarda kutlama(ma) bahaneleri.

Baktın ki ortalık süt liman! keyifler gıcır! Bizim zat-i muhteremler kimi grip, kimi halsiz, kimi dalaktan, kimi böbrekten, kimi yürekten rahatsız.

Yoooo ortam sakat.“durum kel, acele kendine gel” misali; herkes Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e ve silah arkadaşlarına minnettar, Cumhuriyetin yılmaz yorulmaz savunucusu, koruyucusu ve bekçisi. Binalar sokaklar gelincik tarlası; boy boy Atatürk posterleri. Gel de inan…

Hele hele bazıları var ki; bozuk saat kadar bile olamamış; bir defa bile, doğru yerde duramamış zavallılar. Her dönem bu muhteremlerden bir iki tane numunelik çıkar. Ellerine doldurulmuş silah horozu çekilmiş halde verilip, “benden işaret bekle, sana sadece tetiği çekmek kaldı!” diyerek kullanılan akıl fukaraları. Verilen görevi büyük bir iştahla yapanlar da, öyle sanıldığı kadar salak falan değil haaaaa. Vermeden almak Allah’a mahsus; kimse boşa tetik çekmez: İş vaadi, makam mevki vaadi, ihale vaadi…….. Bitmez tükenmez vaatler.

Sanma ki 29 Ekim birilerinin yarım yamalak anlattığı bir gün… Kuyruk acısı olanların uydurduğu hesaplaşma falan da değil. Senin diline, dinine, imanına, namusuna, atana, dedene, ceddine zarar veren şey asla değil.

Kutlama programı yapmayan, yaptırmayan; kutlamalara katılmayan, kurumlarının sayfalarında kutlama mesajı yayınlamayanlar; çelenk koymaya gitmeyen, koyulmasına izin vermeyenler; kurumlarını, cadde ve sokaklarını şanlı bayrağımızla, büyük önderimizin posterleriyle rengarenk süslemeyenler; Marş söyletmeyen, şiir okutmayan, okullarını donatmayanlar; Cumhuriyet, Gazi Mustafa Kemal, kutlama törenleri hakkında gevezelik yapanlar!!!!!!

Bakın iki gözüm: Cumhuriyet her şeyden evvel aldığın nefes, içtiğin su, yediğin ekmek, yattığın döşek, çıplaklığını örten giysi, insan olduğunun insanca yaşamanın, kul olmadığının hak sahibi olduğunun tapu senedidir Cumhuriyet.

Gittiğin okul, barındığın ev, oturduğun yazlık, bindiğin arabadır Cumhuriyet.

Edinmiş olduğun meslek, oturduğun koltuk, nimetlerinden faydalandığın kaynak, haksızlığa uğradığında sığındığın adalettir Cumhuriyet.

Okuduğun dua, tuttuğun oruç, kestiğin kurban, gittiğin haç, kıldığın namaz, duyduğun ezandır Cumhuriyet.

Çocuklarının zevkle oynadığı parkın, yoğurduğun çiğ köftenin, yaptığın kebabın, takla atıp yuvarlandığın güzelliğin, yeşillikler içinde dolaştığın ormanın adıdır Cumhuriyet.

Masmavi semada, beyaz bulutlar arasından doğup, bağımsızlığına sembol olan, Ay ile Yıldız’ın uçsuz bucaksız evrene can veren pırıl pırıl Güneş’tir Cumhuriyet.

Çalıştığın fabrika, ektiğin toprak, bindiğin trendir. Uçtuğun uçak, yattığın hastanedir; derman bulduğun ilaç, kokladığın gül, meyve veren ağaç, yüzdüğün gemidir Cumhuriyet.

Sahillerinde gezdiğin, içinden nasiplendiğin, kumsalına serildiğin, sularında yüzdüğün masmavi denizdir Cumhuriyet.

Şahitliğinin kabul edilişinin, erkekle eşit sayılıp kumadan kurtuluşunun, seçme seçilme hakkını kazanışının, kul köle değil özgür birey oluşunun, yurttaş olmanın adıdır Cumhuriyet.

Yazdığın romandır, okuduğun şiir; yüreğindeki ezgi, yaptığın bestedir; dilindeki ağıt, ağzındaki türküdür.

Bilmem anlatabildim mi gözümün nuru.

Cumhuriyet yoksa sen bir hiçsin. Hatta hiç oğlu hiç. Yok oğlu yoksun…