Vicdan Edin, Duyun, Bakın ve Çözün!

VİCDAN EDİN, DUYUN, BAKIN, GÖRÜN VE ÇÖZÜN

Çiçeği koparmaya kıyamayan birinin canına kıyması ne demek bilir misiniz? Karıncayı ezemeyen yüreğin kendine kıyması ne ifade eder anlayabilir misiniz? Hayvanların bile bakımsız kalmasına dayanamayan birinin, en kıymetli varlığı canından vazgeçiren neden ne olabilir hiç düşündünüz mü?

“Köpeklerime iyi bakın” notu size hangi mesajı verdi okuyup anlayabildiniz mi?

Kışın en sert soğuğuna meydan okuyan tek çiçektir, umut! Yaşarken umutsuz kalma ki, çiçeğin solmasın.

Yaşarken öldürmeyin gençleri. Farkında mısınız? çaresizliğe meydan okuyan fidanların çiçeklerini solduruyor, köklerini kurutuyorsunuz.

Tohumlarınızı ekin, suyunu verin… zamanı geldiğinde toprağı delip gün yüzüne çıkmasına kimse engel olamaz inancıyla; yarı aç yarı tok, varını yoğunu seferber eden ana babalar yavrularını sizlerin ellerine teslim ettiler. Bir iş sahibi olsunlar, hayallerindeki mesleğe kavuşsunlar, kendilerini kurtarsınlar. “Ben olamadım ama onun olması için saçımı süpürge yaptım!“; diyerek büyüttükleri hayallerini yok ettiğiniz gibi, unutulmayacak acılar verdiğinizi hiç mi düşünmediniz?

Kendi çocuklarınız zevkten dört köşe iken, gelecek kaygısı, iş kaygısı taşımazken; Onları cami avlusunda yem bekleyen güvercinler benzettiniz. KPSS den en yüksek not aldılar, mulakatta en düşük notu verdiniz. Güvenlik soruşturması dediniz, umutlarını yok ettiniz.

Yetmedi mi!!!!!

Ama her olumsuzluğun karşısında, umut belki de gelecek sayfadadır; kapatma kitabı diyen gençlerin sabırlarından hiç mi bir ders çıkarmadınız? Ancak canlarına tak ettiniz, hayallerini yok ettiniz, sabırlarını tüketip, yüklerini çoğaltınız.

Ara ara verdikleri mesajları da mı fark etmediniz? Umut mutluluktan alınmış bir miktar borçtur deyip borçlu yaşamak onursuz yaşamaktır, ölüm onursuz yaşamaktan daha şereflidir diye canına kıyan gençlerin acılarını hissetmeyecek kadar mı körleşti vicdanlarınız?

Bir değil, iki değil, üç, dört ………. değil.

Son olarak ‘Köpeklerime iyi bakın’ notuyla canlıya verdiği değeri yansıtan Halil Mustafa Bozkurt, kendine verilmeyen değeri bizlere utanç olarak bırakıp hakka yürüdü. Bu da mı vicdanları harekete geçirmeyecek?

Siz hiç “Yavrum bir işte çalıştığım yetmedi, bir işten çıktım başka bir işe gittim. Bir öğünümü kaldırdım. Yol parası vermemek için işe yürüyerek gittim. Üstüme başıma yıllarca giysi almadım. Altı delik ayakkabılarla gezdim. Bit pazarından giyecek aldım. Dertlendiğimde tek dert ortağım sigarayı isteyerek değil, sizlere kalem defter almak için seve seve bıraktım. Canım anamın oğlum üşümesin diye yaptığı yün yorgan ve döşekte ki yünleri sattım. Seni okuttum gücüm bundan sonrasına yetmiyor. Bakan, milletvekili akrabam, emim, dayım yok!” diyen bir babanın itirafını duydunuz mu?

“Gurban olduğum Allah’ım canımı al şu guzuma bir iş ver!” diyen, bir ananın yanına oturdunuz mu hiç? Yalvarışını yakarışını dinlediniz mi? Çaresizlik üzerine yaktığı ağıt kulaklarınızda yankılandı mı?

“Bekle bekle daha ne kadar, atamalar başka bir bahara kaldı; bende sabır ve hoşgörü kalmadı. Seni bekleyecek bir tekkeci bul, belki çorbayı ona yaparsın!” diye bir mesaj okunuz mu? Avucunuzun içine söz yüzüğü kondu mu?

“Saçıma bir fön bile çektiremedim, dudağıma bir ruj, tırnağıma oje süremiyorum, babamdan para istemeye de utanıyorum!” diyen nemli gözle karşı karşıya geldiniz mi?

“Babam beni okutmak için oturduğumuz evimizi satıp kiraya çıktı. Tarlamızı, bağımızı, bahçemizi sattı, Benim için emekli oldu, ikramiyesini bana harcadı; ama ben onlar için hiçbir şey yapmadım yapamadım yapamıyorum, hala bir asalak gibi onların üzerindeyim!” diye göz yaşı döken bir gençle iki kelime konuşup göz yaşlarına eşlik ettiniz mi?

Etmediyseniz gözlerinizi kulaklarınızı açın… Bulun çaresini, kaldırın umutsuzluğu, yıkmayın hayalleri.

Akmasın gözlerden yaş, kopmasın yaşamdan genç bedenler… Canlar yanmasın… Sizler de birilerini doğurdunuz, Sizi de bir ana doğurmadı mı?

Analara, babalara kıymayın efendiler…

İşsizlikten gençler ölmesin…