Gözyaşlarının Rengi Aynıdır!

Kim olduğuna, ne yediğine, ne içtiğine, mezhebine, kitabına, dinine, dingiline bakma “Kapına geleni geri çevirme” “Açı doyur çıplağı giydir” var seni kötü bilsinler derdi rahmetli babam. Işıklar içinde yatsın. Yattığı yerde güller incitmesin.

Bayramım birinci günü çarşıya gidiyordum. Caminin önünde ağlayan tahminen 16-17 yaşlarında bir genci farkettim. Yanına vardım yüzünü kapatmış gerçekten insanın içini cız ettiren, acıtan bir ses….. Seslendim, ne ses ne de tepki verdi. Elimle, ellerini yüzünden çekmeye çalıştım açmadı. Ama benim ısrarlı çekişime yenik düştü. Gözünden boncuk gibi süzülen yaşları gördüm.

Sorularıma yanıt vermiyor, konuşmuyor, içini çeke çeke ağlıyor, yüzüme o kadar umutsuz gözlerle bakıyordu. Yanımıza bir kavun satan bir genç geldi. Ona sordum neden ağladığını:

-Abi iki gündür burada bankta yatıyor, Afkan bu! dedi. Bir kez daha baktım gözlerine aynı dili konuşmuyorduk ama aynı duyguları paylaşmakta zorlanmadık. Hemen aklıma “Gözlerin renkleri ayrı olsa da, göz yaşlarının rengi aynıdır.” sözü geldi. Tarzanca anlaşmayı denedim “el işareti ile telefon”, “ söz ile mobil”den başka bir şeyi gözlerinden akan yaş kadar anlayamadım. Telefonu çıkarıp uzattım numarayı çevirdi, karşı taraf açmadı. Acil işim olmasına rağmen bekledim biraz daha tekrar aradık, tedbir amacıyla mikrofonu dışarı verdim yasa dışı bir işe bulaşmayım diye! Yine yanıt yok. Oradan ayrılmak zorunda kaldım. Döndüğümde cami avlusu kurban derileri ile doluydu.

Bayramın ikinci günü yolumun üzeri olduğu için tekrar oradan geçtim. O! Afkan! Bankta oturuyor. Fakat ağlamıyordu, ya umudunu kesmiş, ya ağlamaktan usanmış, ya da ağlamanın çözüm olmadığını öğrenmiş; neye sayarsanız sayın artık. Beni görür görmez yine “el işareti ile telefon”, “ söz ile mobil” dedi. Aradık yine mikrofonu dışarı verdim kendi dillerince konuştular.

Telefonu bana uzattı geri, gayet kibar bir ses şu anda nerede olduğumuzu sordu. Bu delikanlıyı aradıklarını yanındaki kişinin abisi olduğunu Jandarma komutanı ile görüştüklerini ismini ve eşkalini verdiklerini söyleyince rahatladım. Bir taksi durağına götürür müsün? Bizi taksici ile görüştürür müsün? Taksici getirirse Jandarma komutanını arayalım dediler. Artık içim çok rahattı, yanlış yasa dışı bir iş yapmıyordum.

Götürdüm, taksici; -Her gün kaç tane geliyor (Burasını anlatmamak daha şık olacağı için anlatmıyorum) Bayram! Kurban! Aç! Yoksullara yardım! Cami! Müslümanlık! Paylaşma! Yakınlaşma! Kardeşlik! Diyanet İşleri Başkanlığı, Belçika Diyanet Vakfı, Türk Diyanet Vakfı logo ve isimleri yazılı “KURBANINI PAYLAŞ KARDEŞİNLE YAKINLAŞ” afişi de asılı duruyor. Bir afişe baktım bir olanları düşündüm.

Önce kendimden başlayayım. Kendi yakınına, fakirine, fukarana uzat yardım elini. Ülkesini terk etmiş, deyim yerindeyse satıp kaçmış, ülkesine ihanet etmiş birine ne yardım edeceksin derim. Ama o çaresizliği, o göz yaşlarını nereye koyacaksın deyip kendimi aştım.

Bu! Afkanlı! bir meyhanenin, bir birahanenin önünde yatsaydı ağlasaydı kesin şarhoşun! Ayyaşın! Berduşun! biri; onun derdine ortak olur, onunla ağlar, telefonu uzatır, karnını doyurur, gideceği yerin biletini alır gönderirdi diye inanarak düşündüm.

Bu Afkanlı!yı Müslüman olarak görmediniz mi! Yardım etmek dinen caiz değil diye mi düşündünüz! Bir telefon ettirecek kontörünüz mü yoktu! Cebinizde bir otobüs bileti alacak paranız mı yoktu! Her zaman mendil serip yardım toplamak aklınıza mı gelmedi! Vatandaşın hayır için getirdiği bir kurban derisini hayır işinde kullanmaya kıyamadınız mı! Yoksa Bu Afkanlı!yı kardeş olarak görmediniz de içinizden paylaşmak yakınlaşmak gelmedi mi!

Günde beş vakit gelip gördüğünüz göz yaşları içinizi acıtmadı da İNSANLIK MI ÖLDÜ! Hayır insanlık ölmedi ve ölmeyecek Afkanlı! Ailesine kavuşmak için yola çıktı.